Staro srpsko selo Sivac prvi put se pominje u Kruševskom pomeniku, na početku 17. stoljeća, među zapisima pravoslavnih monaha koji su putujući sakupljali darove i priloge za Blagoveštenski manastir u Kruševu. Selo je svakako nastalo mnogo ranije. Istraživači prošlosti Bačke u 16. stoleću vezuju njegov nastanak za mesto Telek u Bačkoj županiji. Pre Mohačke bitke, 1526. godine, oni ga ubrajaju u među varoši. Na rekonstruisanoj mapi Bodroške i Bačke županije Telek se nalazi južno od Tavankuta. Pokraj tog stoleća, u turskim poreskim knjigama iz 1590. godine naselje Telek sa trideset jednom kućom svrstano je među sela Somborske nahije. U istom popisu nalazi se selo Telekhaza (Telekház falu) sa dvadeset devet kuća. U ranijim defterima, 1554. i 1570. godine, nijedno od njih nije zabeleženo, ali se u defteru iz 1579. javlja se selo Telekhaza sa dvadeset osam kuća.

Telek je do Mohačke bitke bio jedno od vlastelinskih dobara. Posle najezde Turaka on je izgubio raniji značaj, pa se veći deo stanovništva Srba preselio na jugozapadni deo Telečke, nekoliko kilometara istočno od današnjeg Sivca. Otuda se u defterima pominje naselje Telek i selo Telekhaza, nekadašnja varoš koja je kasnije sasvim zapustela.

Po broju kuća nova naseobina Telek bila je jedna od većih u Somborskoj nahiji. Prema sačuvanom predanju to stanište bilo je oskudno vodom pa su se naseljenici preselili na pogodnije mesto i zasnovali današnji stariji deo Sivca. Naziv Stari Sivac, koji nosi potes gde se ranije poznavalo selište Teleka, nagoveštava da su žitelji već svojoj prvoj naseobini dali današnje ime.

Osim šturih zapisa u defterima, nema vesti o Sivcu i njegovim žiteljima u doba turske vladavine Bačkom. Prvi zapisi o njima nastali su posle Bečkog rata i Velike seobe Srba pod vođstvom Arsenija III Čarnojevića. Godine 1702. u Sivcu su popisane 132 kuće a istraživači predpostavljaju da su među stanovnicima bili i privremeno nastanjeni izbegli Srbi. Kada su potom u Pomorišju, Potisju i Podunavlju ustanovljene vojne krajine, a u Bačkoj pojedina sela postala dobra podložna Dvorskoj komori, Sivac je postao komorsko selo. Od 1717. u Bodroškoj županiji, ali izvan domašaja Srbima nesklonog županijskog plemstva i njegovih netrpeljivih činiovnika, on je privlačio nove stanovnike i 1722. ima pedeset jednog poreskog obveznika a 1743. sto dvadeset jednog. U drugoj polovini stoleća izrasta u jedno od najvećih sela u županiji i 1786. godine ima 338 srpskih domova, ali je broj stanovnika bio veći budući da je u selu bilo nastanjeno i dosta mađarskih porodica.

Žitelji Sivca dugo su ćuvali tradicionalni način privređivanja. Na prostranim pustarama gajili su velika stada ovaca, koza i goveda. Na plodnim njivama uzgajali su pšenicu, ječam i jari ovas. U velikim porodičnim zadrugama vremenom su nastale zanatske radinosti od značaja za seosko privređivanje, a već 1736. u popisu stanovnika Sivca zabeleženo je ime Samuela Nisima, Jevrejina iz Beograda, koji se bavio trgovinom bakalukom.

Od 1773. godine opština Sivac koristila je pečat sa heraldičkim detaljima koji su odslikavali prošlost i savremenost naselja. Između dve palmove grane, povrh cveća, stajali su plug sa raonikom i isukana sablja, uz tekst na latinskom jeziku Sig Pagi Szivatz 1717. Godina kada je ustanovljena Bodroška županija bila je, čini se, navedena radi toga da bi se očuvala opštinska samouprava.

Jedna od prelomnih godina u povesti Sivca bila je 1786. Tada je u ovo veliko selo Bečki dvor naselio 135 nemačkih porodica sa 475 duša. Ustalivši se na plodnom zemljištu, uz pomoć koju im je vlast izdašno pružila, doseljenici iz Nemačke su 1796. godine ustanovili zasebnu opštinu Novi Sivac.

Dolazak nemačkih kolonista sa novim običajima i načinom privređivanja izazvao je velike promene u životu Sivca. Na zemljištu koje im je podarila Komora, oni su uzgajali nove ratarske kulture koje su i njima i carskoj blagajni donosile više prihoda nego stočarstvo. Brojniji od doseljenika, starinci se nisu više mogli oslanjati pretežno na gajenje stoke. I oni su se morali okrenuti gajenju unosnijih kultura, ali i zanatima i zamašnijim trgovačkim poslovima. Vredni i preduzimljivi, uspeli su da se održe u carevini u kojoj su se sve više zaoštravali odnosi između Bečkog dvora i ugarskog plemstva.